ANG DAKILA KONG SEATMATE

Hindi siya pankaraniwan

In short, abnormal kung minsan

Di madaling maintindihan

Kaya laging naiiwanan

Pero pag lubos ng makilala

Ibang saya ang hatid niya

Super funny jokes daw ang dala

Sa kakornihan ka na lang natatawa

Minsan kami’y kumakanta

Pagduduet ang aming naging halimbawa

Kahit sintunado ay patuloy pa rin

Di mapigilan kahit ano mang gawin

Magaling din siya sa paghihilot

The best sa pag pindot pindot

One of a kind ang power niyang ito

Na wala sinuman kahit si Super Inggo

Siya ang tinutulugan ko pag ako’y inaantok

Ang boring naman kasi ng lesson ni Sir Bok

Minsan kami’y parang mga batang naglalaro

Kahit seniors na ay power rangers kung tumodo

Ulirang photo editor namin

Hilig din niya ang subject na cooking

Nangongopya sa akin [??]

At super emo pagdating sa damdamin

Siya ang dakilang seatmate ko

Two years kaming partner sa panloloko

Si Rupunepel! Wala ng iba pa!

Mapabupuhapay kapa! Hapahapa haphapa!

this is a poem i made for my ever beloved seatmate for 2 years. i call him rupu. he calls me dipi. yeah he's a boy. many said that we should just end up together. but still, NO WAY HIGHWAY. i just don't feel IT. hahaha! though i really love him as my bestfriend, my boy bestfriend. we share everything together. and when i say everything, i mean everything. >:) yeah. i just miss him lately. you know, all the childish things we do. maybe soon, we can do power rangers stuff again. :]

OH SORRY, the poem is done in filipino. you  can translate it anyway using google translate or whatever translator online. :]